Λενα Μαντα

"...Η ζωή είναι σαν το ποτάμι που κυλάει αυτή τη στιγμή μπροστά μας. Εύκολα σε παρασύρει και σε τραβάει όπου εκείνο πηγαίνει. Όπως ένα ποτάμι δε γυρίζει πίσω, έτσι κι εσείς, αν σας παρασύρει, δε θα μπορέσετε να γυρίσετε... να προσέχετε πάντα το ποτάμι... .Μη σας παρασύρει..." Η Μελλισάνθη, η Ιουλία, η Ασπασία, η Πολυξένη και η Μαγδαληνή μεγαλώνουν με τη μητέρα τους σ'' ένα χωριό στον Όλυμπο, δίπλα σ'' ένα ποτάμι. Αυτό που επιθυμούν και οι πέντε είναι να γνωρίσουν τη ζωή μακριά από το πατρικό τους. Και θα το καταφέρουν! Η μοίρα θα τις στείλει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, κάνοντας το όνειρο πραγματικότητα. Μόνο που καμιά φορά, τα όνειρα γίνονται εφιάλτες που στοιχειώνουν και κυνηγούν... Πέντε γυναίκες, πέντε ζωές συγκλονιστικές, γεμάτες έρωτα και ανατροπές, ενώ το σπίτι δίπλα στο ποτάμι περιμένει υπομονετικά αυτό που ξέρει ότι θα συμβεί... Πολλαπλές ανατυπώσεις και χιλιάδες αντίτυπα από ένα βιβλίο που συγκλονίζει

«Άντρας και γυναίκα είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος». Αυτό πίστευε πάντα ο Ανδρέας και αυτό ακριβώς έψαχνε: την άλλη πλευρά του δικού του νομίσματος…Γεννημένος σ’ ένα μικρό χωριό, κουβαλώντας μια έμφυτη συστολή μα συνάμα και τη λαχτάρα να ξεφύγει από τα στενά όρια του τόπου του, θα βρεθεί στην Αθήνα. Οι εμπειρίες πολλές, όχι πάντα ευχάριστες, και οι πειρασμοί αμέτρητοι, αλλά ο Ανδρέας δεν κάνει πίσω σε καμία πρόκληση.
Η Νίκη θα βρεθεί στο δρόμο του. Μια γυναίκα πλούσια, μεγαλύτερή του, που θα του προσφέρει μια ζωή αστραφτερή, την οποία δεν είχε φανταστεί ποτέ του. Η Αρετή θα έρθει αναπάντεχα. Είναι νέα και άπειρη, αλλά η ζωή μαζί της φαντάζει σαν την επιστροφή στην πρόωρα χαμένη αθωότητά.
Στην τρίλιζα του πάθους, όταν τα όρια στενεύουν, τα διλήμματα γίνονται επιτακτικά…
Ένας άντρας με δύο γυναίκες…
Ένα νόμισμα με δύο πλευρές…
Στο σταυροδρόμι της καρδιάς, διαλέγεις κατεύθυνση εσύ.

Κωνσταντινούπολη… Ιστανμπούλ… Βασιλεύουσα…
Με όποιο όνομα κι αν την πεις, μία είναι η Πόλη• μαγική, μοναδική, υπέροχη, βαφτισμένη στα μυστήρια της Ανατολής!
Στον τόπο αυτό γεννιέται η Θεανώ. Μια κοπέλα που κουβαλάει μέσα της κάτι από τη μαγεία της Πόλης και κάτι από το ανυπότακτο πνεύμα της. Η Θεανώ θα μεγαλώσει, θ’ αγαπήσει και θα παντρευτεί. Τη νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, θα βρεθεί μέσα στη δίνη των Σεπτεμβριανών. Μια μαύρη σελίδα στην Ιστορία των Ελλήνων της Πόλης γράφεται με το αίμα πολλών. Θύμα της αγριότητας των Τούρκων και η Θεανώ. Όταν θα συνέλθει, τίποτε δε θα είναι πια όπως παλιά. Μια λύκαινα θα γεννηθεί εκείνο το βράδυ και όποιος από δω κι εμπρός την πλησιάσει για να της κάνει κακό, θα γίνει κομμάτια από τα κοφτερά της δόντια.
Δέκα χρόνια μετά, η Θεανώ θα ζήσει τον εφιάλτη της απέλασης στην Ελλάδα και τον πόνο του ξεριζωμού, και θα έρθει αντιμέτωπη με το ρατσισμό και την καχυποψία. Η λύκαινα θα ξυπνήσει και πάλι, και όσοι έφταιξαν θα πληρώσουν ακριβά. Ή μήπως θα πληρώσουν και αθώοι;
Μια ιστορία για μια γυναίκα που βίωσε την αγάπη και το μίσος, κι έγινε αγρίμι για χάρη των αγαπημένων της.

Μια νύχτα με βροχή, ένα απότομο φρενάρισμα και μια καραμπόλα. Σπασμένα φανάρια στην άσφαλτο και τέσσερις οδηγοί να αλληλοκοιτάζονται και να αλληλοκατηγορούνται. Ο Κωστής, η Μαρίνα, η Ελπίδα, η Ναταλία… Έτσι άρχισαν όλα…
Δώδεκα μήνες ακολούθησαν. Γεμάτοι ανατροπές, δάκρυα και γέλια για τους τέσσερις που ξεκίνησαν αντίπαλοι, έγιναν φίλοι και κατέληξαν να ξεπεράσουν ακόμη κι αυτό το στάδιο. Έγιναν ο ένας για τον άλλον, το «τώρα», το «σήμερα», το «πάντα».
Σαν τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, που κάποτε καθόριζαν τις ζωές των απλών θνητών, έτσι κι εκείνοι οι δώδεκα μήνες σφράγισαν το πεπρωμένο τους.
Δώδεκα μήνες. Δώδεκα θεοί.
Όρισαν. Διέταξαν. Εκτέλεσαν.
Ένα σύγχρονο μυθιστόρημα για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φιλία και τον έρωτα!

Κλαίλια… Ένα όνομα-σταθμός στη ζωή της. Η μητέρα της λάτρεψε την ηρωίδα του Ξενόπουλου και της έδωσε, λίγο προτού φύγει από τη ζωή, το όνομά της. Μαζί όμως της δώρισε χωρίς να το θέλει και τη μοίρα της λαμπερής κοντεσίνας. Υπήρχε και για κείνην ένας Παύλος∙ βαθιά, απόλυτα ερωτευμένος∙ για μια ζωή. Αλλά η Κλαίλια ήθελε να γνωρίσει τον έρωτα όπως ζωντάνευε μέσα στις σελίδες των βιβλίων. Και βρήκε τον Ντένη της στο πρόσωπο του Νικηφόρου.

Χρόνια μετά, μόνη και κλεισμένη στον εαυτό της, ανάμεσα σε βράχια και σπασμένα όστρακα, εξακολουθεί να ζει παρέα με θύμησες που πληγώνουν και επιθυμίες που κοιμούνται. Μα ξαφνικά ένα μικρό κορίτσι μπαίνει στη ζωή της. Και… τι παράξενο… έχουν το ίδιο όνομα!

Μια ιστορία ρομαντική, όπως τα τρυφερά κοριτσίστικα όνειρα. Μια γυναίκα που αναδύεται από το σκοτεινό πέλαγος του έρωτα, για να αντικρίσει, ώριμη πια, τον εκτυφλωτικό ήλιο της αγάπης!

Όλη η ζωή του Μιχάλη… ένα τελευταίο τσιγάρο. Ένα τελευταίο τσιγάρο, προτού πάρει την απόφαση να παντρευτεί τη γυναίκα που αγάπησε κι ας ήταν τόσο νέος. Ένα τελευταίο τσιγάρο, προτού στραφεί σε ένα ριψοκίνδυνο επαγγελματικό βήμα, που τον εκτόξευσε στην κορυφή για να τον ρίξει σ’ έναν γκρεμό δίχως τέλος. Ένα τελευταίο τσιγάρο, για να μην πηδήξει στο κενό, όταν η ζωή του, η δουλειά του, τα όνειρα και ο έρωτας έγιναν στάχτες και αποτσίγαρα… Και ένα τελευταίο τσιγάρο, όταν μπροστά του ορθώθηκε η απειλή μιας ύπουλης ασθένειας και η κόρη του βούλιαξε στο σκοτάδι της· η νευρική ανορεξία άρχισε να κεντά βασανιστικά τις μέρες της αλλά ο Μιχάλης ήταν αποφασισμένος να μη γίνει και το παιδί του στάχτη στην πυρά της. Δίπλα του η Μαρκέλλα, φύλακας άγγελος της ζωής του και μια πραγματική φίλη που μόνο στα βιβλία συναντάει κανείς… Ή μήπως όχι;

Μια ιστορία για τη ζωή ενός ανθρώπου που συναντήθηκε με τη φωτιά. Μια ιστορία για ένα… τελευταίο τσιγάρο…

Δεν μπορεί, θα στρώσει! Αναρωτιέμαι πόσες φορές άραγε καθένας από μας είπε αυτή τη φράση, που φανερώνει την ελπίδα πως ό,τι μας πονάει θα φύγει, ή θ’ αλλάξει, ή ως διά μαγείας θα χαθεί… Αυτό που ζητάμε τέτοιες στιγμές είναι ίσως ένας καφές κι ένα γλυκό του κουταλιού. Αυτή ακριβώς η αντίθεση του γλυκού με το πικρό είναι τελικά η ίδια η ζωή. Έτσι μας δίνονται οι στιγμές. Ποσά αντιστρόφως ανάλογα. Εκεί που βρίσκεται το γέλιο, παραμονεύει το δάκρυ… Κι αν κάπου μέσα στα κείμενα βρείτε τον εαυτό σας, αν κάπου ανάμεσα στις γραμμές τους κάτι θυμηθείτε, σας κερνάω καφέ και γλυκό του κουταλιού… Εσείς μένει να πείτε: «Δεν μπορεί, θα στρώσει!»